Ψήφισμα του ΔΣ της ΕΕΠΟ για την Κατοχή και τον Πόλεμο στην Παλαιστίνη

Για την Κατοχή και τον Πόλεμο στην Παλαιστίνη

Υπό το πρίσμα της συνεχιζόμενης καταστροφής στα εδάφη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, και ιδιαίτερα στη Λωρίδα της Γάζας–που έχει κοστίσει μέχρι τώρα πάνω από 32000 ζωές Παλαιστινίων (εκ των οποίων, 288 στη Δυτική Όχθη) και τουλάχιστον 1300 ζωές Ισραηλινών– και στο φως μιας επικείμενης επίθεσης των ισραηλινών στρατευμάτων στη Ράφα –όπου εκτιμάται ότι βρίσκονται έως και 1,5 εκατομμύριο εκτοπισμένοι Παλαιστίνιοι– νιώθουμε την ανάγκη, ως Επιστημονική Εταιρεία Πολιτικής Οικονομίας, να τοποθετηθούμε ως προς το επικείμενο ζήτημα.

Κάθε συζήτηση που αφορά την Παλαιστίνη και το καλούμενο Παλαιστινιακό ζήτημα οφείλει να ξεκινάει με την ‘Εντολή της Παλαιστίνης’ το 1920 και το ειδικό νομικό καθεστώς που κληροδοτήθηκε από τη Βρετανική Αυτοκρατορία, προαναγγέλοντας την ίδρυση ενός κράτους του Ισραήλ στα κατεχόμενα εδάφη της (ιστορικής) Παλαιστίνης και της Υπεριορδανίας – καθώς και την πρώτη διευρυμένη μετεγκατάσταση Εβραίων προσφύγων από τις Ευρωπαϊκές χώρες στην περιοχή (θεωρούμενη ως η περιοχή του ιστορικού/βιβλικού κράτους του Ισραήλ) κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20^ου αιώνα, μια μετεγκατάσταση που προέκυψε εν πολλοίς από τους διωγμούς των Εβραίων στις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης (και που κορυφώθηκε με την άνοδο του ναζισμού-φασισμού κατά τη δεκαετία του ’30, έως και το Ολοκαύτωμα της δεκαετίας του ’40). Σύμφωνα με την ‘Εντολή’, οι αραβικής καταγωγής πληθυσμοί της Παλαιστίνης δεν είχαν φυλετική/εθνολογική και πολιτισμική συνοχή τέτοια ώστε να μπορούν να ορισθούν ως ιδιαίτερη εθνική ή πολιτισμική κοινότητα και να αποκτήσουν νομικό και πολιτικό χαρακτήρα. Ως εκ τούτου, η γη της Παλαιστίνης θεωρήθηκε ως χώρα ‘ακατοίκητη’ από οργανωμένο πληθυσμό, που μπορούσε να οργανωθεί σε ένα κράτος από κάποιον άλλο πληθυσμό με φυλετική/εθνολογική και πολιτισμική συνοχή. Με τον τρόπο αυτό, η εγκατάσταση Εβραίων μεταναστών γινόταν επιτακτική για την ίδρυση ενός κράτους σύμφωνα με τα δυτικά/ευρωπαϊκά πρότυπα (εθνικό κράτος με κοινή γλώσσα και κοινή ταυτότητα). Ταυτόχρονα, η εποίκιση των ‘ακατοίκητων’ εδαφών από έναν Εβραϊκό πληθυσμό προερχόμενο από την Ευρώπη δημιουργούσε τη βάση δημιουργίας μίας πρωτότυπης αποικίας στο έδαφος της Μέσης Ανατολής, μέσω της οποίας οι ‘Μεγάλες Δυνάμεις’ (και ιδιαίτερα η Βρετανική Αυτοκρατορία) θα μπορούσαν να συνεχίσουν να ασκούν την επιρροή τους στα υπό διαμόρφωση αραβικά κράτη – η επιθυμία αυτή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας διατυπώθηκε ευκρινέστατα το 1917 με τη Διακήρυξη του Balfour και την υποστήριξη της κυβέρνησης του Γουεστμίνστερ στην ίδρυση ενός αμιγώς Εβραϊκού κράτους στην περιοχή.

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ το 1948 και η επακόλουθη καταστροφή (Νάκμπα) οδήγησε στην καταστροφή 400 έως 600 Παλαιστινιακών συνοικισμών, το θάνατο χιλιάδων Παλαιστινίων και τον εσωτερικό ή εξωτερικό εκτοπισμό άνω των 750 χιλιάδων, καθώς και την κατάληψη του 78% του εδάφους της ιστορικής Παλαιστίνης από το σημερινό κράτος του Ισραήλ, κατά παράβαση της Απόφασης 181(ΙΙ) του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), βάσει της οποίας δύο κράτη (ένα Εβραϊκό και ένα Αραβικό) θα ιδρύονταν στην περιοχή. Η ‘καταστροφή’ αυτή συνεχίστηκε με την κατάληψη το 1967 (και τον ‘Πόλεμο των Έξη Ημερών’) των εδαφών της Δυτικής Όχθης (κατεχόμενα μέχρι τότε από την Ιορδανία) και της Λωρίδας της Γάζας (κατεχόμενη μέχρι τότε από την Αίγυπτο) και τον περεταίρω εκτοπισμό Παλαιστινιακών πληθυσμών από την περιοχή όπου ζούσαν. Ως αποτέλεσμα, το37.5% των Παλαιστινίων παγκοσμίως ζει στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας (εκ των οποίων άνω των 2 εκατομμυρίων αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες), το 14,2% ζει εντός των εδαφών του Ισραήλ, και το 22.4% ζει σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε χώρες όπως η Ιορδανία, ο Λίβανος, η Συρία. Να τονίσουμε εδώ ότι (α) ένα μέρος του πληθυσμού των Παλαιστινίων ζει εντός του Ισραήλ, έχοντας ισραηλινή υπηκοότητα, αλλά όχι εθνικότητα (πολύ απλά, ως ‘πολίτες δεύτερης κατηγορίας’) – κάτι που θα χαρακτήριζε το Ισραήλ ως καθεστώς απαρτχάιντ εντός των εδαφών του, (β) ένα μέρος του πληθυσμού των Παλαιστινίων ζει σε αμιγώς παλαιστινιακά εδάφη που κατέχονται στρατιωτικά από το Ισραήλ – κάτι που θα χαρακτήριζε το Ισραήλ ως καθεστώς κατοχής εκτός των εδαφών του, και (γ) ένα μέρος του πληθυσμού των Παλαιστινίων ζει σε προσφυγικούς καταυλισμούς και χαρακτηρίζονται από τον ΟΗΕ ως πρόσφυγες – στους οποίους το κράτος του Ισραήλ δεν αναγνωρίζει το ‘δικαίωμα της επιστροφής’ στα εδάφη από τα οποία εκτοπίστηκαν.

Η ’καταστροφή’ αυτή, όμως, αποτελεί απλά το προφανές εποικοδόμημα ενός οικονομικού και νομικο-πολιτικού μετασχηματισμού που συντελέστηκε στην περιοχή. Ακολουθώντας το νομικό πλαίσιο που τεκμηριώθηκε στη Διακήρυξη του Balfourκαι στην ‘Εντολή της Παλαιστίνης’, το κράτος του Ισραήλ δεν αναγνώρισε θεμελιώδη δικαιώματα στον παλαιστινιακό πληθυσμό της περιοχής – δικαιώματα όπως την ιδιοκτησία της γης του (συμπεριλαμβανομένων των σπιτιών και των χωραφιών του), το καθεστώς της εθνικότητας (που προορίζεται μόνον για τον Εβραϊκό πληθυσμό) και τη σύσταση εθνικής, θρησκευτικής ή πολιτισμικής μειονότητας. Σε αυτή τη βάση, περιοχές που ανήκαν σε και κατοικούνταν από Παλαιστίνιους μέχρι και το 1947-48, εκκενώθηκαν και χαρακτηρίστηκαν ‘κενές ιδιοκτησίας’, ενώ παράλληλα κατοχυρώθηκε η δυνατότητα ενός Εβραίου υπηκόου του Ισραήλ να ενοικιάσει μακροχρόνια (για 49 ή 99 χρόνια)εδάφη την Ισραηλινή Αρχή Γαιών (ILA). Έτσι, παλαιστινιακές περιουσίες μεταβιβάστηκαν (και μεταβιβάζονται ακόμη) σε ισραηλινά χέρια σε μία διαδικασία ‘πρωταρχικής συσσώρευσης’ – σήμερα, το 93% των εδαφών στο Ισραήλ βρίσκονται υπό τον έλεγχο της ILAκαι διατίθενται προς χρήση σε ιδιώτες (κυρίως Εβραίου υπηκόους του Ισραήλ, ή ανώνυμες εταιρίες). Συγκεκριμένα, οι (κληροδοτημένοι από τη βρετανική ‘Εντολή της Παλαιστίνης’) νόμοι περί ‘Ιδιοκτησίας των Απόντων’ επέτρεψαν την απαλλοτρίωση και την πώληση παλαιστινιακών ιδιοκτησιών σε Εβραίους στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, αλλά και στην Άκρα, τη Ναζαρέτ, τη Μπερ Σεβά και αλλού.

Και, βέβαια, πέραν του νομικού καθεστώτος εντός των εδαφών του Ισραήλ, η διαίρεση των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών σε ζώνες που τελούν υπό διαφορετικό έλεγχο έχει επιτρέψει την περεταίρω προσάρτηση εδαφών στην ILA, μέσω απαλλοτριώσεων παλαιστινιακών εδαφών στη Δυτική Όχθη. Συνήθης πρακτική, αντίθετη τόσο προς τους νόμους του ίδιου του Ισραήλ (συγκεκριμένα στην απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου του το 1979) όσο και προς το διεθνές δίκαιο (που αναγνωρίζει τη Δυτική Όχθη ως κατεχόμενο έδαφος), είναι η βίαιη εκκένωση παλαιστινιακών χωριών και η εγκατάσταση Εβραίων εποίκων – πολλές φορές, η εκκένωση γίνεται με το σχεδιασμό της ισραηλινής κυβέρνησης και  τη βοήθεια του ισραηλινού στρατού κατοχής και περιλαμβάνει την καταστροφή των παλαιστινιακών σπιτιών και καλλιεργειών και την οικοδόμηση νέων οικισμών που θα κατοικηθούν από εποίκους. Ο ΟΗΕ έχει καταδικάσει αυτή την πρακτική ενώ έχει δημοσιεύσει στοιχεία των ισραηλινών και μη ανωνύμων εταιριών που δραστηριοποιούνται στους παράνομους εποικισμούς – όπως οι ταξιδιωτικές Expedia, Booking.com, Opodo, Trip Advisor, και Air bnb,η βιομηχανία παραγωγής βαρέων οχημάτων JCB, η οπλοβιομηχανία Elbit, οι κατασκευαστικές βιμηχανίες Caterpillar και Egis, η βιομηχανία παραγωγής υγροποιημένου φυσικού αερίου Amisragas, οι βιομηχανία τηλεπικοινωνιώνAltice, οι βιομηχανίες υψηλής τεχνολογίας Motorola και Hewlett-Packard, η βιομηχανία παραγωγής τροφίμων General Mills, κοκ. Να σημειώσουμε ότι κατά την περίοδο πριν την 7^η Οκτώβρη, η ισραηλινή κυβέρνηση είχε δώσει άδεια για την κατασκευή 4,5 χιλιάδων νέων εποικισμών στη Δυτική Όχθη (που ακολουθήθηκε από δεκάδες πογκρόμ κατά Παλαιστινίων στην προσπάθεια των βίαιων απαλοτριώσεων), ενώ η διαδικασία συνεχίζεται μετά την 7^η Οκτώβρη (με χιλιάδες συλλήψεις ή διοικητικές κρατήσεις Παλαιστινίων από τις ισραηλινές αρχές, διότι αντιστάθηκαν ή έδρασαν κατά των εποίκων).

Ταυτόχρονα, οι παλαιστινιακοί πληθυσμοί που βρέθηκαν εντός του Ισραήλ (υπό καθεστώς απαρτχάιντ), αλλά και όσοι μετά το 1967 βρέθηκαν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη της Γάζας και της Δυτικής Όχθης (υπό καθεστώς κατοχής) χρησιμοποιήθηκαν ως η ραχοκοκαλιά της εργατικής τάξης του Ισραήλ. Οι μεν πρώτοι βρέθηκαν σε καθεστώς σχετικής φτώχειας (με τον εβραϊκό πληθυσμό και το διαμορφούμενο ισραηλινό κράτος να απαλλοτριώνουν το μεγαλύτερο μέρος των φυσικών πόρων και των υποδομών), οπότε και αναγκάστηκαν να εργάζονται για ισραηλινές επιχειρήσεις, συνήθως υπό δυσχερέστερες συνθήκες από αυτές των Ισραηλινών Εβραίων εργατών. Όσο για τους δεύτερους, η Ισραηλινή κυβέρνηση –αρχικά μόνη της, μετά τις συμφωνίες του Oslo σε συνεργασία με την Παλαιστινιακή Αρχή– δημιούργησε το πλαίσιο ώστε Παλαιστίνιοι που ζουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη να εισέρχονται με άδεια στο Ισραήλ και να εργάζονται για ισραηλινές επιχειρήσεις, κυρίως ως ανειδίκευτοι εργαζόμενοι σε κλάδους όπως η γεωργία, η κτηνοτροφία και οι κατασκευές. Η διαδικασία μέσω της οποίας συμβαίνει αυτό περιλαμβάνει ένα χαμηλότερο ημερομίσθιο από αυτό που αποδίδεται στους Ισραηλινούς πολίτες, και το οποίο σε μεγάλο μέρος του ξοδεύεται στην αγορά ισραηλινών προϊόντων εντός του Ισραήλ – καθώς μία σειρά μέτρων για την είσοδο των Παλαιστινίων στα ισραηλινά εδάφη (όπως οι περίφημοι έλεγχοι στα σημεία εισόδου), που επιτρέπουν στην κυβέρνηση του Ισραήλ να αυξάνει ή να μειώνει την εισροή φτηνής παλαιστινιακής εργασίας ανάλογα με τις εγχώριες επιχειρηματικές ανάγκες, αλλά και με την ευρύτερη πολιτική κατάσταση. Πλέον, με την επέκταση των παράνομων εποικισμών, πολλοί από αυτούς τους χιλιάδες Παλαιστίνιους δεν εργάζονται στο Ισραήλ, αλλά σε ισραηλινές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται εντός των κατεχόμενων εδαφών της Δυτικής Όχθης. Να σημειώσουμε εδώ ότι, μετά την 7^η του Οκτώβρη, η εισροή Παλαιστινίων εργατών μειώθηκε – ωστόσο, σύμφωνα με δημοσιεύματα των Timesτου Ισραήλ, χιλιάδες Παλαιστίνιοι εργάτες συνεχίζουν να εργάζονται (υπό αυστηρότερες συνθήκες ελέγχου και επιτήρησης) σε ισραηλινές επιχειρήσεις, ενώ Ισραηλινοί επιχειρηματίες έχουν προειδοποιήσει για τη σημαντική έλλειψη εργασίας και τους κινδύνους που επιφυλάσσει για την οικονομία του Ισραήλ.

Σε όλα αυτά, μπορούμε να προσθέσουμε την ήδη γνωστή κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας πριν την 7^η Οκτώβρη 2023. Από το 2007 (οπότε και το κράτος του Ισραήλ απέκλεισε τον παλαιστινιακό θύλακα), περί τα δύο εκατομμύρια Παλαιστίνιοι ζούσαν σε μία έκταση 365 τετραγωνικών χιλιομέτρων (περίπου όσο η Άνδρος), οι περισσότεροι εκ των οποίων χαρακτηρίζονται πρόσφυγες. Η επίσημη ανεργία έφτανε το 45%, ενώ το συντριπτικό ποσοστό του 65% ζούσε κατά από το επίσημο όριο της φτώχειας και το 75% ζούσε με ανθρωπιστική βοήθεια που παρέχονταν κυρίως από την UNRWA. Η παροχή ρεύματος, νερού, φαρμάκων και τροφίμων ελεγχόταν πλήρως από το Ισραήλ, ενώ απαγορευόταν (μεταξύ άλλων) η εισαγωγή οικοδομικών υλικών. Περί το 80% των νοικοκυριών δεν είχε πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό, ενώ το 72% κινδύνευε από έλλειψη βασικών διατροφικών ουσιών. Η οικονομία αποτελούνταν κυρίως από μικρές οικιακές βιοτεχνίες, ενώ μεγάλο μέρος των υπηρεσιών (υγεία, εκπαίδευση, κοκ.) παρέχεται από διεθνείς οργανισμούς όπως η UNRWAή από τοπικές εκκλησίες. Να σημειώσουμε ότι πριν τον αποκλεισμό, το 70% των κατοίκων της Γάζας εργαζόταν εντός του Ισραήλ, το 90% των εισαγωγών προς τη Γάζα κατευθύνονταν στο Ισραήλ και το 80% των εξαγωγών τους κατευθύνονταν προς ή περνούσαν μέσα από το Ισραήλ –ο οικονομικός αντίκτυπος του αποκλεισμού και η ανθρωπιστική κρίση που προκάλεσε είναι προφανής.

Η προσπάθεια ειρήνευσης που ακολούθησε τις συμφωνίες του Oslo(το 1993 και το 1995) στιγματίζεται έντονα από τις οικονομικές συνθήκες αυτές, όσο και από τη δηλωμένη πρόθεση όλων σχεδόν των ισραηλινών κυβερνήσεων έκτοτε να μην επιτρέψουν την ίδρυση ενός παλαιστινιακού κράτους. Κατά συνέπεια, η κατάσταση που δημιουργείται είναι μόνιμα τεταμένη. Αφενός, υπό στενά οικονομικούς όρους, είχαμε μία βίαιη ‘πρωταρχική συσσώρευση’, κατά την οποία οι φυσικοί πόροι και οι υποδομές της περιοχής πέρασαν σε (κυρίως) εβραϊκά χέρια, και μία ‘βίαιη προλεταριοποίηση’ (κυρίως) των αραβικών/παλαιστινιακών και άλλων μη-εβραϊκών πληθυσμών της περιοχής, η οποία συνοδεύτηκε από ένα καθεστώς απαρτχάιντ στο εσωτερικό του Ισραήλ και ένα καθεστώς παράνομης στρατιωτικής κατοχής στη Δυτική Όχθη (υποβοηθούμενη σε πολλές περιπτώσεις από τις δράσεις της Παλαιστινιακής Αρχής), με τρόπο τέτοιο που οι ανισότητες μεταξύ των δύο πληθυσμών να παραμένουν έντονες και αποκλίνουσες. Αφετέρου, το πολιτικό, νομικό και ιδεολογικό εποικοδόμημα του κράτους του Ισραήλ λειτουργεί με τρόπο τέτοιο που ακόμα και η ύπαρξη παλαιστινιακής/αραβικής ταυτότητας τίθεται υπό αμφισβήτηση – το καθεστώς των διοικητικών κρατήσεων (δηλαδή, της φυλάκισης χωρίς δίκη για οσοδήποτε μεγάλο χρονικό διάστημα για προληπτικούς λόγους)περί των 9000 Παλαιστινίων, σε συνδυασμό με τις καταγγελίες για τις συνθήκες κράτησης, όπως και η περιστολή των θρησκευτικών ελευθεριών των Μουσουλμανικών και Χριστιανικών κοινοτήτων (αποτελούμενες κυρίως από Παλαιστινίους) αποτελούν την κορωνίδα αυτής της αμφισβήτησης. Ως αποτέλεσμα, οι Παλαιστίνιοι ζουν υπό ένα καθεστώς μόνιμου φόβου και (οικονομικής και πολιτικής) καταπίεσης, στο οποίο πολλοί νιώθουν την ανάγκη να αντιδράσουν βίαια (οι Ιντιφάντες αποτελούν το απλούστερο παράδειγμα αυτής της αντίδρασης) – ένα καθεστώς που θα τερματιστεί μόνον εάν αναγνωριστούν τα δικαιώματά τους στη γη τους. Αντίθετα, οι Εβραίοι κάτοικοι του Ισραήλ ζουν σε μία κατάσταση ανακυκλούμενου φόβου, όπου αναγκάζονται σε εκχώρηση δημοκρατικών τους δικαιωμάτων σε ολοένα και πιο αυταρχικές κυβερνήσεις υπό το φόβο αντίδρασης των Παλαιστινίων – μία κατάσταση που έχει γεννήσει ένα τεράστιο κύμα δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση Νετανιάχου. Οι προοδευτικές προμετωπίδες του Ισραήλ (όπως η θεσμοθέτηση των δικαιωμάτων των LGBTQ+ ή η χρήση βίαια απαλλοτριωμένων παλαιστινιακών εδαφών για την κατασκευή πάρκων αιολικής ενέργειας) δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματική εικόνα μίας ανήσυχης και βαθιά πληγωμένης (κατ’ αρχήν από τις ισραηλινές πολιτικές) εβραϊκής κοινωνίας και μίας επί 75 χρόνια κατεκτημένης και καταπιεζόμενης παλαιστινιακής.

Θέση της Εταιρίας μας είναι ότι το πρόβλημα στα εδάφη του Ισραήλ και της Παλαιστίνης δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό μέσα από ένα απλό αναμάσημα των βιαιοτήτων της Χαμάς κατά την 7^η του Οκτώβρη, ούτε και μέσα από ιδεολογικές φανφάρες υποστήριξης. Τα παραπάνω σημεία είναι ένα απαραίτητο πρώτο βήμα ώστε να τοποθετηθεί το πρόβλημα στη σωστή ιστορική και κοινωνικο-οικονομική του διάσταση. Μόνο μέσα από αυτό το πρίσμα είναι δυνατό να εξηγηθεί η σημερινή ανάφλεξη, αλλά και τα κίνητρα των δύο πλευρών. Το αναφαίρετο (και σύμφωνο με το διεθνές δίκαιο) δικαίωμα των Παλαιστινίων στη γη και την ελευθερία τους πρέπει να γίνει σεβαστό από το Ισραήλ και από τη διεθνή κοινότητα, στον ίδιο βαθμό με το δικαίωμα των δύο πληθυσμών στην ειρήνη. Η πρώτη απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης να ερευνήσει περεταίρω την υπόθεση πιθανής γενοκτονίας του παλαιστινιακού πληθυσμού στη Γάζα αποτελεί επίσης ένα σημαντικό βήμα προς την ευρύτερη αναγνώριση της κατάστασης και κάνει την ανάγκη εκεχειρίας και παύσης των εχθροπραξιών επιτακτικότερη.

Ως Εταιρία, ζητούμε και ελπίζουμε

• άμεση κατάπαυση του πυρός,
• μη πραγματοποίηση της σχεδιασμένης επίθεσης του ισραηλινού στρατού στη Ράφα,
• άμεση απελευθέρωση των ομήρων και από τις δύο πλευρές,
• γρήγορη, επαρκή και ασφαλή μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας, και
• ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις για τη διευθέτηση του ζητήματος, με απώτερο στόχο την αναγνώριση των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων.

Καλούμε τα μέλη και τους συναδέλφους μας στην Ελλάδα και τον υπόλοιπο κόσμο να στηρίξουν τα αιτήματα για κατάπαυση του πυρός και ανθρωπιστική βοήθεια – και ταυτόχρονα να αντισταθούν στη ρητορική μίσους και φανατισμού, είτε προς τους Εβραίους είτε προς τους Άραβες. Καλούμε ειδικά τους συναδέλφους μας στο Ισραήλ να αντισταθούν στην επικείμενη από-ανθρωποποίηση και σφαγή των Παλαιστινίων και να εναντιωθούν στη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών και στο καθεστώς απαρτχάιντ προς τους μη-Εβραίους κατοίκους του Ισραήλ.